Het is een tweeslachtig gevoel: de veilige stabiele grond onder me, en daarboven zoveel dat onbereikbaar geworden is: het koffiezetapparaat, de computer, de stoel die ik net niet haalde, etenswaar, de bank, de trap, de deur naar buiten waar de rest van de wereld is. Terwijl ik rondkeek overviel me een enorm machteloos gevoel. Lager kon ik niet vallen. Zo triest werd ik.
En toen zag ik mijn honden. Ze zaten naast elkaar, tegenover me. Elfie stond op en liep naar me toe. Ze legde haar kopje tegen mijn hals en bleef zo staan. Bob volgde haar en duwde op mannelijke wijze zijn grote neus ferm tegen mijn arm. En nog een keer. En nog een keer. Nog nooit heb ik meegemaakt dat een hond daadwerkelijk kan troosten. En ik had er zelfs twee.
Honden van de straat. Misschien wel de meest sociale dieren die je maar kunt hebben. Zelfs een aan lager wal geraakte baas wordt gesteund.
Ik kon bij mijn mobiel en belde goede mensen. Op mijn achterwerk wiebelde ik naar de deur, deed hen open, en werd terug op een stoel gezet.
Het was moeilijk. Maar steeds moet ik weer denken aan dat kopje van Elfie in mijn hals en die ferme neus van Bob tegen mijn arm. Vrienden zijn het. Echte vrienden.
